Radiale shockwave

Gedurende 20 jaar hebben wetenschappelijke studies over radiale schokgolven (ODCR) zich vermenigvuldigd en hebben ontegensprekelijk het belang en de effectiviteit van deze therapie bewezen bij de behandeling van veel peespathologieën, maar ook bij geassocieerde structuren (spieren, aponeurosen, fascia’s, enz.). De evolutie van de uitrusting en een betere opleiding hebben bijgedragen tot de optimalisatie van de resultaten. De effectiviteit van deze therapie hangt af van de relevantie van de indicatie, de kennis van de contra-indicaties, de perfecte toepassingsvoorwaarden en de aanpassing van het therapeutische protocol aan de patiënt.

Shockwave definitie

Schokgolven zijn akoestische geluidsgolven die worden gekenmerkt door een plotselinge en voorbijgaande drukverhoging van hoge amplitude en van korte duur (10 ms), gevolgd door een langere fase van negatieve druk, wat de oorsprong is van het fenomeen cavitatie [1]. Deze verschijnselen komen overeen met de productie van gasbellen in de interstitiële weefsels en veroorzaken weefselmicroschade die verantwoordelijk is voor een deel van het therapeutische effect.

Radiale schokgolven

Compressoren produceren radiale schokgolven die bijzonder geschikt zijn voor de behandeling van musculoskeletale weefsels. Deze zogenaamde “radiale” schokgolven worden direct in contact met de transmitterkop afgegeven. De voortplantingszone  heeft de vorm van een divergerende kegel waarvan de punt zich op de neus van het handstuk bevindt. De maximale energiezone wordt uitgeput door de weefsels te penetreren en kan een diepte van 3 tot 5 cm bereiken, afhankelijk van het type transducer.
Deze radiale schokgolven kunnen worden opgewekt door een pneumatische puls . Ze worden steeds vaker gebruikt bij functionele revalidatie. Ze zijn een favoriet wapen in het therapeutische arsenaal van fysiotherapeuten. Radiale shockgolven worden ook ingezet naast focale schokgolven, met name voor de behandeling van myofasciale pijn.

THERAPEUTISCHE EFFECTEN VAN SCHOKGOLVEN

De schokgolven werken samen op 3 niveaus: pijnstillend, biochemisch, mechanisch.

ACTIE OP PIJN – Gate-control theorie. Effectiviteit op korte termijn.

Een afname van de pijngevoeligheid wordt verkregen door stimulatie van grote huidsensorische zenuwvezels, wat leidt tot een remming van pijnafferenten in het ruggenmerg. Deze onmiddellijke actie, waargenomen tijdens de sessie, en soms zelfs tijdens stimulatie, is alleen effectief op korte termijn.

BIOCHEMISCHE ACTIE – Werkzaamheid op middellange termijn.

Lokale percussie leidt tot het vrijkomen van endorfines en pijnremmende stoffen (P-factor). Hiervoor is een bepaalde hoeveelheid energie (dus een bepaalde druk) nodig, wat de techniek wat ongemakkelijk kan maken. Deze schokgolven veroorzaken de afgifte van groeifactoren (TGF Beta-1, IGF-1), wat gunstig is voor: de proliferatie van tenocyten, de toename van de synthese van collageen de toename van de proliferatie van cytokinen door de vaatwanden, versnellend en genezend. De biochemische actie, die complementair is aan de mechanische actie maar eerder optreedt, is alleen effectief op middellange termijn.

MECHANISCHE ACTIE – Effectiviteit op lange termijn

De microschade veroorzaakt door cavitatie zou verantwoordelijk zijn voor een deel van het therapeutische effect. De “traumatische” defibrotische mechanische werking van de schokgolven is essentieel. Het komt overeen met een gecontroleerde weefselaanval, wat leidt tot een heropleving van het metabolisme dat nodig is voor nieuwe genezing. De schokgolven veroorzaken ook een toename van de bloedcirculatie en het ontstaan ​​van neovascularisatie in het behandelde gebied, zichtbaar op Doppler. Bovendien veroorzaken ze een wijziging van de reflexboog van spiertonus. De volledige effectiviteit van dit type behandeling vereist het wachten op normale genezingstijden van zacht weefsel, d.w.z. 6 weken na de laatste toepassing van schokgolven.